Λουκίλιος

(Gaius Lucilius, Καζέρτα 180 – Νάπολη 103/2 π.Χ.). Ρωμαίος ποιητής. Θεωρείται ο θεμελιωτής της ρωμαϊκής σάτιρας. Καταγόμενος από οικογένεια ευγενών, διέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Ρώμη. Υπήρξε φίλος του Σκιπίωνα Αιμιλιανού, ενώ συμμετείχε και στον πόλεμο της Νουμαντίας. Έγραψε 30 βιβλία με σάτιρες, τις περισσότερες με εξάμετρο, ενώ χρησιμοποίησε και το ελεγειακό δίστιχο, καθώς και ιαμβικά και τροχαϊκά μέτρα. Από το έργο έχουν σωθεί ελάχιστα αποσπάσματα. Ο Λ. περιέγραψε κατά τρόπο έντονα γελοιογραφικό ή επέκρινε με μεγάλη σφοδρότητα τις διάφορες πολιτικές, ηθικές και φιλολογικές εκδηλώσεις της κοινωνίας της εποχής του, χωρίς να φείδεται για τις περιπτώσεις των διάσημων προσωπικοτήτων. Εξαιτίας αυτής της τακτικής του παρομοιάστηκε έντονα με τον Αριστοφάνη. Εκφραστής του ιταλικού acetum (οξύνοιας), δεν επέδειξε στο έργο του δείγματα υψηλής ποίησης. Ο Οράτιος τον θεωρούσε εισηγητή του νέου είδους, αναγνωρίζοντάς του ηθική δύναμη και υψηλοφροσύνη, αλλά τον επέκρινε αυστηρά για το ύφος του, το οποίο μαρτυρούσε την προχειρότητα της σύνθεσης.